اسیدپاشی هولناک؛ مرد شکاک، صورت همسرش را با اسید سوزاند

رسیدگی به شکایت زن جوانی به نام مروارید با موضوع اسید‌پاشی از اواسط سال 1401 در دستور کار پلیس قرار گرفت.تحقیقات اولیه نشان می‌داد که این زن در مقابل منزل یکی از بستگان نزدیک خود واقع در محله افسریه مورد حمله یک اسیدپاش قرار گرفته است و زمانی که یک هفته بعداز وقوع ماجرا به بهبودی نسبی دست پیدا کرد همسر خود را عامل این جنایت معرفی کرد.

او در طرح شکایت اولیه خود اظهار داشت:« شوهرم بداخلاق بود و بدرفتاری‌های او باعث شد که به منزل برادرم رفته و تصمیم به طلاق گرفته بودم.او اجازه نمی‌داد که من پسر خردسالم را ببینم اما روز حادثه یکدفعه با من تماس گرفت و گفت جلوی در بروم تا پسرم را ببینم. من هم به شوق دیدار فرزندم مقابل در رفتم اما همان موقع یک پارچ بزرگ حاوی اسید را روی صورت من خالی کرد و بعد پا به فرار گذاشت.»

مدتی بعد از حادثه با ردیابی‌های انجام شده از سوی ماموران پلیس سرانجام متهم به دام افتاد و به اسیدپاشی اعتراف کرد.به این ترتیب رسیدگی به پرونده در روند قضایی قرار گرفت و متهم در شعبه سیزدهم دادگاه کیفری یک استان تهران پای میز محاکمه رفت.این در حالی بود که پزشکی قانونی ابتلای متهم به اختلالات خلقی حاد و افسردگی شدید نیاز به درمان را تایید کرده بود.

متهم در دفاع از خود گفت:«مروارید همسر دوم من بود و من بعد از جدایی از همسر اولم با او ازدواج کرده بود. چند سالی می‌شد که با همدیگر زندگی می‌کردیم.همسرم با مردهای غریبه ارتباط داشت برای همین حتی یک بار در دادسرای ارشاد از او شکایت کرده بودم.

بعد از شکایت من گوشی همسرم را گرفتند و بازجویی کردند اما چون مروارید توانسته بود پیام های رد و بدل شده را پاک کند شکایت من به جایی نرسید و برای مروارید قرار منع تعقیب صادر شد.بعد از آن متوجه شدم که مروارید مبلغ یک و نیم میلیارد تومان از من سرقت کرده است و این بار هم از او شکایت کرده و گفتم که همسرم از من دزدی کرده است اما باز هم مروارید تبرئه شد.»

متهم ادامه داد:«در تمام این مدت می‌دانستم که زنم هنوز هم با افراد غریبه در ارتباط است و در همین حال از خانه قهر کرد.او می‌خواست پسر خردسالمان را هم با خودش ببرد اما من چون می‌دانستم او فاسد است اجازه این کار را به او ندادم.بعد با خودم فکر کردم حالا که قانون حق من را از این زن نگرفته باید خودم پیگیری کنم و نقشه اسیدپاشی به او را طراحی کردم.حالا هم از کارم پشیمان نیستم.»

بعد از ثبت اظهارات متهم نوبت به شاکی رسید و او اظهار داشت:«همسرم ظن بی دلیل داشت و هر چند وقت یک بار به دلایل مختلف از من شکایت می کرد.او برای ثبت شکایت‌هایش هیچ دلیل و مدرکی نداشت و دیگر ماموران کلانتری ما را می‌شناختند اما همسرم دست بردار نبود.همسر اولش هم به خاطر همین شکاک بودنش از او طلاق گرفته بود.»

دادگاه بعد از شنیدن دفاعیات متهم او را به پرداخت دیه و تحمل 15 سال حبس محکوم کرد.متهم به ازای دیه و مهریه مروارید خانه باغی در همدان به او بخشید و بعد از جلب رضایت مروارید او را طلاق داد.

با توجه به تسلیم به رای متهم محکومیت او با یک درجه تخفیف به تحمل 12 سال حبس کاهش یافت.تا اینکه متهم بار دیگر تقاضای تخفیف در مجازات کرد و این بار قضات دادگاه با توجه به اخذ رضایت شاکی مجازات متهم را با 5 درجه تخفیف به تحمل سه سال حبس کاهش دادند.