پایتخت ۷: داستانی تازه، اما همچنان در دایره خانواده

با گذشت ۵سال از ساخت سریال محبوب و خاطره ساز نوروزی یعنی پایتخت۶ حالا و در نوروز ۱۴۰۴ سریال پایتخت۷ با تغییراتی در بازیگران آن، روانه آنتن تلویزیون شد تا ثابت شود اگر برنامه ای خوب، سرگرم کننده و به دور از کلیشه های رایج و همچنین نمایش زیست ساده و نزدیک به واقعیت و پرهیز از نمایش پر زرق و برق زندگی های لاکچری ساخته شود قاب رسانه ملی همچنان توانایی این را دارد تا به عنوان رسانه اصلی و جریان ساز فعالیت کند.

اما نوشتن نقد درباره این سریال به همین راحتی‌ها هم نیست زیرا نوشتن نقد در مورد یک اثر نوستالژی که با آن بزرگ شده و خاطراتی داریم کاری مشکل است و نوستالژی در بسیاری از موارد مقابل منطق قرار میگیرد.

همزمان با پخش قسمت اول سریال که شاید بتوان آن را ضعیف‌ترین قسمت این سریال ۲۷ قسمتی دانست نقدها و نظرهای فراوانی در فضای مجازی منتشر شد؛ در فضای توییتر این فیلم کوبیده و مورد نقدهای غیرحرفه‌ای و متوهمانه قرار گرفت، در اینستاگرام برش های این فیلم به صورت ریلز پخش شد تا بازدید صفحات بالا برود و در یوتیوب نیز پرداختن به حواشی به جای متن مورد توجه بوده است. اما از آنجا که در برای قضاوت دقیق و درست در مورد یک فیلم و سریال باید به تماشای قسمت های بیشتری نشست، حالا بهتر میتوان در مورد «پایتخت۷» نظر داد.

شاید بتوان بزرگترین نقطه ضعف دنیای سینما و تلویزیون ایران را توجه به حواشی توسط اهل قلم و منتقدین دانست و در این روزها آنقدری که مثلا به بازیگران جایگزین برای سارا و نیکا و بهروز و زندگی خصوصی آنان و یا مثلا دستمزد بازیگران و یا پیام های بازرگانی در زمان پخش پایتخت توجه شده به داستان فیلم توجه نشده است.

یکی از بحث هایی که در خصوص سریال پایتخت مطرح بوده و هست این است که دوران طلایی این سریال را مربوط به زمانی میدانند که خشایار الوند نوشتن فیلمنامه آن را در دست داشت و پس از درگذشت این نویسنده، در قسمت های بعدی سریال، فیلمنامه دچار اٌفت شده که البته این موضوع بیراه هم نیست.

اما باید دانست چرا زنده یاد خشایار الوند موفق تر عمل کرده است؟ در جواب باید گفت فارغ از تجربه گران بهای خشار الوند، سریال پایتخت از همان زمان پخش اولین فصل و در ۱۵ قسمت عیدانه با نمایش یک زندگی خانوادگی ساده و روستایی مورد اقبال و استقبال مخاطبین قرار گرفت و با ساخت هر فصل به دلیل پیچیدگی های خانوادگی و کش‌دار شدن قصه و گنجاندن تبلیغات ناچارا به تعداد قسمت ها افزوده شد پس طبیعتا هنر خشایار الوند نوشتن یک فیلنامه بی نقص برای یک سریال ۱۵ قسمتی بوده است.

از نکاتی که میتوان در مورد فیلنامه این سریال در مورد آن صحبت کرد جنس شوخی های آن است. در فصل های گذشته فیلمنامه به گونه‌ای نوشته میشد که از میان آن تیکه‌های به عنوان شوخی های رایج در بین مردم استفاده میشد و در فصل هفتم سریال با یک چرخش ۱۸۰ درجه‌ای از شوخی رایج و ترندهای اینستاگرام در فیلمنامه استفاده شده و در صورتی که مردم توقع دارند این سریال برای آنها شوخی سازی کند.

نکته دیگر این است که ژانر اصلی سریال پایتخت کمدی بوده و اصلا هدف از کمدی خنداندن مردم در کنار انتقال پیام است اما در مورد فصل هفتم این سریال باید این را پذیرفت که اولا دوز کمدی کمتری نسبت به فصول گذشته دارد و هم اینکه اساسا ما تبدیل به مردمی شدیم که خنداندنمان کار بسیار سخت و مشکلی شده است.

یکی از موضوعات مورد بحث در فیلم های سینمایی کمدی در سال های اخیر تکیه بر دو موضوع رقص و شوخی های جنسی بوده است که سریال پایتخت با وجود پرهیز از این دو موضوع و همچنین با وجود ممیزی های سفت و سخت تلویزیون اما به راحتی توانسته است مخاطب را با خود همراه کند که تا جایی که شاید بتوان خلوت بودن سانس ساعت ۲۲ سینماها را به دلیل به تماشا نشستن مردم برای دیدن پایتخت دانست.

در پایان باید گفت فصل هفتم سریال پایتخت با وجود نقدهایی که به آن وارد است و برخلاف برخی از نقدهای غیرفنی، غیرحرفه‌ای و غیرمنصفانه این روزها آنقدرها هم بد نیست و این سریال مانند ۶ فصل گذشته همچنان بر مدار خانواده و خانواده دوستی استوار است و بازدید نزدیک به ۳۰ میلیونی «پایتخت۷» در تلویبیون شاهدی بر این ادعاست.