احمد مهرانفر: خنده‌ها برنامه‌ریزی نشده بود، ولی دلگرممون کرد!

احمد مهرانفر همون‌طور که با نقش «ارسطو» تو دل مردم جا باز کرد، حالا با حرف‌هاش دوباره دل‌ها رو برده.
احمد مهرانفر با صداقت گفت: «ما اصلاً قصد خندوندن نداشتیم.»
ولی همین حرف ساده از احمد مهرانفر، نشون می‌ده چقدر این آدم و تیمش واقعی و بی‌ادعا بودن.
شاید خنده‌ها برنامه‌ریزی نشده بودن، ولی دل مردم با بازی احمد مهرانفر گرم شد.
و باز هم احمد مهرانفر… ساده، صادق، مردمی.

 از ابتدا قرار بر این بود که طنز داستان در این سری قوی‌تر باشد و فکر می‌کنم که موفق هم ظاهر شد. اگر در این زمینه به آن نگاه کنیم کار موفقی از آب درآمده است و حتی بهتر از 2 کار قبل بود. اما خود من در مجموع سه سری، چیزی‌که در فیلمنامه پایتخت یک و دو برایم نوشته شده بود را بیشتر دوست داشتم. در واقع بازی‌ام را در آن دو به خصوص سری دوم بیشتر دوست داشتم. در واقع همین دوست داشتن بازمی‌گردد به خودخواهی خودم؛ من نقش خودم را در «پایتخت 2» دوست داشتم.

در سری اول بازی‌ها به سمت رئال بودن رفت. تمام تلاش ما بر این بود که بازی‌ها واقعی به نظر برسد، اصلا قصد خنداندن مردم را نداشتیم. در تمام سکانس‌ها تلاش داشتیم این واقعی بودن را حفظ کنیم و تماشاگر کاملا ما را باور کند. اما زمانی که پخش شد دیدیم تماشاگر به موقعیت‌هایی که ما اصلا انتظارش را نداشتیم خندیده و سریال کاملا به سمت یک سریال طنز و کمدی جلو رفته است. مثلا در «پایتخت یک» سکانسی بود که ما محلولی را که یک ماده مخدری در آن داشت خوردیم و بعد از آن وارد سونا و استخر شدیم.

آن سکانس را مردم خیلی دوست داشتند و زمانی که دیدیم مردم بیشتر با موقعیت‌های کمیک ارتباط برقرار کردند و به قولی از آن بخش‌ها بیشتر خوش​شان آمده است در دومین مجموعه این قسمت‌های کمدی را بیشتر کردیم اما در نهایت اصل بر این بود که کاراکتر‌ها واقعی بوده و برای تماشاگر واقعی باشند. بعد از پخش دومین سری دیدیم مردم دوست دارند یک کار طنز ببینند و با قسمت‌های کمدی و البته تکه‌کلام‌ها ارتباط بیشتری برقرار کردند و ما در «پایتخت سه» رویه دیگری را انتخاب کردیم.

هر چند آن رئالیسمی که از همان ابتدا به دنبالش بودیم وجود داشت. خاستگاه من بازیگر به عنوان ارسطو از خاستگاه نقش به خاستگاه تماشاگر تغییر پیدا می‌کرد، یعنی چه؟ یعنی اینکه شاید ارسطو در موقعیت‌های خاص فلان کار را انجام نمی‌داد یا فلان حرف را نمی‌زد اما از آن جایی که دوست داشتیم تماشاگر را بخندانیم، دچار این دام شدیم که آن را بخندانیم. شاید در این موارد بود که از شخصیت‌های رئال دور شدیم. زمانی هم که خودم ارسطو را دیدم، این اتفاق را به خوبی حس کردم اما در مجموع از نتیجه کار راضی هستم. تمام بازخورد‌ها خوب بود و همه به‌اتفاق می‌گویند «پایتخت 3» از 2 مجموعه قبلی بهتر بود.