سفر به دنیای افسانه‌ها با ستاره پسیانی | نقد و بررسی نمایش جزیره لولو به کارگردانی ستاره پسیانی

ستاره پسیانی از چهره های شناخته شده بازیگری در تئاتر است. ستاره پسیانی در سال های اخیر چند حضور موفق در عرصه بازیگری در سینما داشته است. ستاره پسیانی فرزند زنده یاد آتیلا پسیانی است که مهرماه سال 1402 چشم از جهان فرو بست.

شاید اگر ستاره پسیانی، سراغ بازیگری نمی‌رفت باعث شگفتی بود. او در خانواده‌ای بازیگر متولد شد، جمیله شیخی، مادربزرگش از نسل بازیگران شاخص تئاتر ایران بود. هم‌دوره با بهترین‌های بازیگری آن سال‌ها. هم‌نسل عزت‌الله انتظامی، علی نصیریان، جمشید مشایخی و... از معدود بازیگران زن که پس از پیروزی انقلاب اسلامی هم توانست به فعالیت در سینما، تئاتر و تلویزیون ادامه دهد. وجهه فرهنگی و تئاتری شیخی، او را از اغلب بازیگران زن بویژه آنها که در سینما فعالیت می‌کردند متمایز می‌کرد. آتیلا پسیانی، پدر ستاره، در تئاتر، چهره منحصر به‌فردی بود، سال‌ها تلاش کرد تا تجربه‌هایی تازه روی صحنه رقم بزند. آتیلا در بازیگری، درجه یک بود. هر چند شکل و شمایل ستاره‌های سینما را نداشت، اما نقش‌های به یادماندنی کارنامه سینمایی و تلویزیونی‌اش کم نیست. آنهایی که مخاطب تئاترند، می‌دانند که آتیلا در دو دهه اخیر از کارگردانان شاخص تئاتر بود و کوشید نگاه و سلیقه‌اش را وارد فضای تئاتر ایران کند. ستاره و خسرو، از کودکی روی صحنه رفتند، هر دو آنقدر که روی صحنه موفق و محبوب بودند، مقابل دوربین نبوده‌اند. اما در تئاتر، بسیاری از نقش‌های پیچیده، خاص و جذاب را جان بخشیده‌اند.

شاید یکی از دلایلی که ستاره در سینما، به اندازه تئاتر موفق نبود، به خاطر نوع نقش‌هایی است که در سینما وجود دارد. تئاتر، همواره محل نوآوری و خلاقیت بوده است. قصه‌ها، نوع روایت، میزانسن و حتی بازیگری در تئاتر، محل تجربه و خطر کردن است و ستاره در همه سال‌های فعالیتش انبوهی از این نقش‌های خاص را بازی کرده است. نقش‌هایی که بسیاری از آنها، اصلاً برای تلویزیون یا سینما نوشته نمی‌شوند. او روی صحنه، جلوه‌گری و درخشش خاصی دارد. با اینکه هنوز جوان است و مسیری طولانی پیش رو دارد، اما باید او را از بازیگران شاخص تئاتر امروز دانست.

بازیگری که مخاطبان تئاتر، او را در «صددرصد»، «دیابولیک: رومئو و ژولیت»، «قصر موروثی خاندان فرانکشتاین» و «مکاشفه در باب یک میهمانی خاموش» فراموش نمی‌کنند. او این روزها نمایش «جزیره لولو» را روی صحنه دارد. نمایشی که بیش از هر چیز، خاطره آتیلا پسیانی را در ذهن زنده می‌‌کند.

«جزیره لولو» اگرچه شباهت‌هایی به نمایش‌های قبلی آتیلا دارد، اما بیشتر یک روایت شیرین و فانتزی است. یک «بازی» که با چاشنی رؤیا و افسانه گره خورده و بدون پیچیدگی‌های همیشگی کارهای آتیلا، تماشاگرش را سرگرم می‌کند. نمایش، داستانگوست. موجو (خسرو پسیانی) شخصیت محوری نمایش، جوانی است که به سفری دریایی می‌رود تا گنج پیدا کند. فرجام این سفر و حتی مسیری که موجو طی می‌کند، قابل پیش‌بینی است اما آنچه «جزیره لولو» را تماشایی می‌کند، اجرای حرفه‌ای و قابل قبول آن است. بازی‌های استاندارد، ضرباهنگ درست و دکور و موسیقی، به نمایش سروشکلی متعادل داده و تماشای آن را به تجربه‌ای شیرین تبدیل کرده است. یک ستاره جذاب، در نقش مرجان، دختری دلربا، یک بدمن خبیث که نقشش را مهدی حسینی‌نیا بازی می‌کند و موجوی جوان دوست داشتنی، که عنصر پیونددهنده شخصیت‌ها و ماجراهاست.

«جزیره لولو» ادای دین ستاره به پدرش است. از این منظر، تلاش او برای به ثمررساندن آخرین کار آتیلا، باارزش و شایسته احترام است. واکنش‌ها و تعداد مخاطبان هم نشان می‌دهد نمایش با استقبال روبه‌رو شده است، آن هم در فضایی که تئاتر سرگرم‌کننده و غیرمبتذل کمتر روی صحنه می‌رود. «جزیره لولو» نقص‌ها و کمبودهایی دارد، اما امتیازهای آن بیش از نواقصش است. شاید مهم‌ترین ویژگی نمایش، روح بازیگوشانه و فضای فانتزی حاکم بر آن باشد؛ دو عنصری که آتیلا پسیانی در نمایش‌هایش روی آنها تمرکز می‌کرد.